Niet te hachelen…

 

Zowel Roger als ik hebben een nasty eigenschap, die zowel voor anderen als voor onszelf lastig kan zijn. We streven naar perfectie, allebei op onze eigen manier. 

Omdat we alles goed op orde willen hebben kan een zakelijk negatief commentaar ons dan ook helemaal uit het lood slaan. Ergens niet goed in zijn is niet leuk!

Ons Domaine scoort overal een 9, 4 of meer, daar werken we hard voor en daar zijn we  trots op!

Maar, niemand is onfeilbaar.

In ons welkomstboekje staat de volgende tekst…

Ondanks onze zorg is het mogelijk dat u een klacht of suggestie heeft. Gelieve deze tijdig aan ons door te geven zodat wij onze kwaliteit kunnen behouden en/ of verbeteren. Wij willen graag perfect zijn, maar we zijn het niet! Jullie suggesties/ klachten helpen ons het aanbod te verbeteren.

 

Tja en als we het dan zelf schrijven moeten we er ook maar naar handelen.

Nou zijn jullie natuurlijk nieuwsgierig waar we dan niet goed in zijn . Ik hoor het je denken, wat zou het zijn waar ze helemaal de mist in gaan?

Ok, daar kom ‘ie! Nou, we scoren niet helemaal (lees helemaal niet) lekker op onze koffie..

 

Vanuit verschillende kanten hebben we al eens gehoord dat onze koffie niet zo lekker is. Mijn schoonmoeder zegt het (tot mijn grote irritatie) ieder bezoek aan ons, mijn schoonbroer neem zijn eigen cupjes mee (hmm) en ook hebben  sommige gasten hebben het ons al eens verteld.

Bij booking,com scoren we, ik durf het bijna niet te zeggen, een 4 voor onze koffie (terwijl ons verder gemiddelde een 9,4 is!  (oepsie!)

Maar de druppel die de emmer deed overlopen was toen we  tijdens onze wijnreis van (hoe kan het anders) de rasechte Amsterdamse Sylvia het ongepeperde  commentaar kregen:

“We vinden het hier zo fantastisch, zo mooi, het eten is echt geweldig, maar sorry ; ; je koffie is niet te hachelen.”

 

Moest er ook wel heel hard om lachen maar besloot wel dat actie vereist was.

 

Wat hebben we gedaan:

·        De grote profi filterkoffie wordt verkocht op de franse  marktplaats en in de plaats daarvan hebben we een goede bonenmachine gekocht. Zo kan iedereen bij het ontbijt een ‘lekkere’ kop koffie maken.

·        Na de table ‘dhote serveren we geen koffie en thee meer standaard maar kan iedereen die dit wil een (lekker) kopje koffie/ thee bestellen.

 

Met dank aan Sylvia ( en mijn schoonmoeder) 😊

 

 

Volgens het boekje

 

“Als een schoolgaand kind nog niet heeft gevraagd naar de rol van de vader bij de voortplanting mogen we veronderstellen dat er enige weerstand is om deze vragen te stellen. Misschien hebben andere kinderen hem reeds ingelicht en vindt hij het allemaal een beetje weerzinwekkend. In zulke gevallen zouden de ouders er goed aan doen het onderwerp op tactische wijze aan de orde te stellen en vragen bij het kind uit te lokken” lees ik.

Prompt verslik ik me in de café au lait die ik, tot dat moment, rustig aan het drinken was. Roxy gaat toch al bijna twee en Coco ruim drie jaar naar school en ze hebben nog helemaal niets gevraagd. Natuurlijk hebben we het wel eens gehad over het groeien van het kindje in de buik maar hoe dit baby’tje dan daar terecht is gekomen is nog nooit gevraagd en daarom ook nog nooit ter sprake gekomen.

Ik ben geen preutse moeder maar ik heb dit toch wel voor me uitgeschoven, praten over seks is toch niet zo gemakkelijk als ik altijd had gedacht.

 

Ik lees verder: “De moeder is de centrale figuur voor de ontwikkeling van het vrouwelijke bij het meisje. Via haar verwerft het meisje haar vrouwelijke gedragsnormen en komt tot een positieve identificatie met haar eigen sekse”. Klinkt goed zou je zo maar kunnen  zeggen. Ik hoop altijd dat ik mijn meisjes, met een licht feministische inslag, kan bijbrengen dat ze zelfverzekerd en zelfstandig in het leven staan. Maar als terugdenk aan gisteren toen ik Roxy vol trots tegen klasgenootjes hoor zeggen dat haar mama goed kan poetsen en koken moet ik weer even slikken. Niet precies wat ik in gedachten had met positieve identificatie. Alweer gefaald!

Ik lees nog even: “Het is noodzakelijke dat het kind leert inzien dat de ouders behalve de relatie die zij met hun kinderen hebben ook nog een privé-leven leiden. De ouderlijke slaapkamer kan het symbool van dit privé-leven worden en het is goed dit er van jongs af aan in te brengen.

Shi… hebben we ook niet gedaan.

In plaats van door te lezen besluit ik even te googelen naar een boekje over seksuele voorlichting van een hedendaags modern gezin met werkende, succesvolle moeder.

Kan ik dit lekker samen met de meiden lezen in míjn slaapkamer, die ik absoluut niet wil bombarderen tot verboden terrein.

Een beetje van mezelf en de rest van en volgens het boekje!

 

 

Just another Saturday!

Deze prachtige review stond al een paar maanden live maar ik had hem eigenlijk pas vorige week ontdekt. Ik word altijd heel blij van leuke reviews; deze heeft een speciaal tintje omdat ik me de situatie als gisteren voor de geest kan halen. De gasten kwamen aan om 22.00 uur na een vervelende dag met autopech. Natuurlijk ontvangen we ook deze gasten met alle liefde en hebben we ook het beloofde diner geserveerd om 22.30uur. voor ons is dat op zo’n moment wel een beetje heftig maar ook dit hoort erbij en we doen het graag! Toch wil ik graag even vertellen waarom dat anderhalf langer toch wel een dingetje is 😊

 

I love my job! Behalve soms op de zaterdag … In het hoogseizoen wisselen alle kamers en appartementen op de zaterdag. Om de zaterdag logistiek rond te krijgen ben ik op vrijdag al druk aan de slag met de voorbereidingen voor het diner van de zaterdagavond. Ik kies een menu waar ik al flink wat voorbereiding voor kan treffen. Op de zaterdagochtend staan we vroeg op voor het ontbijt te verzorgen voor de gasten.

Na het ontbijt ruimen de gasten de koffers, ruimen wij het ontbijt op, rekenen we de week (of weken) af en zwaaien we de gasten (soms met wat pijn in het hart ) uit.

In de tussentijd zijn de hulpdiensten voor de schoonmaak gearriveerd om het  hele huis en de Loft (ook met 6 slaapkamers en 3 badkamers) weer schoon te maken voor de nieuwe gasten.

Roger werpt zich in de bocht om wat kleine wekelijkse reparaties uit te voeren in de kamers en appartementen (er gaat altijd wel wat kapot), hij maait het gras, maakt de tuin schoon van de Loft, veegt de terrassen, maakt de zwembaden schoon en….

Ik ga aan de slag met de ‘mis en place’ voor het diner en worstel me gedurende de dag ( en de dag daarna) door heel wat kilo’s was. (ik lieg volgens mij niet als dit tegen de 200 kilo gaat; lees minimaal 28 grote handdoeken, even zo veel kleine, 14 sets dubbel beddengoed en moltons en ook weer even zo veel enkele sets beddengoed, een enorme berg!!)

Rond drie half vier zijn de hulpen klaar en doen we in het hele huis en de Loft een laatste check. Dan even snel aan de kraan wassen want een douche zit er meestal niet meer in, schone kleren aan en go…

Oj ja, soms nemen we een h alf uurtje voor een klein hapje tussen de middag, soms ook niet…

Om 16.00 uur staan we stralend  ( en nog een beetje verhit) klaar om de nieuwe gasten te ontvangen en welkom  te heten. In de tussentijd blijf ik aan de gang met de was en de laatste voorbereiding voor het diner. Om 19.00 komen de kids aan tafel en om 20.00 de volwassenen. Zo meestal rond de 10 tot 15 kids in het hoogseizoen en 16 tot 18 volwassenmenu’s.

Als we tegen 22.30 de laatste koffie serveren sluiten we aan bij gasten aan de tafel om even lekker onderuit te zakken met een goed glas wijn.

Hoe gezellig deze afsluiting ook is, toch ben ik dan altijd stiekem ook weer blij als de zaterdag voorbij is.

Behalve als er gasten met autopech komen, dan gaan de gasten heerlijk zitten en dan gaan wij weer even koken 

Déjà vu

 

Picture this:

Je praat met iemand en je gedachten dwalen volledig af. Je gedachten dwalen af omdat je een knoepert van een déjà vu hebt. Je weet het zeker: ‘dit heb ik al eens meegemaakt, een bizarre gewaarwording.

Meestal zit je dan midden in een gesprek (althans ik wel) waar je toch enigszins intelligent over wilt komen maar door je gedachten zakt je mond half open en merk je dat je gesprekspartner je vol verwachting aankijkt en wacht op, een liefst zinnig, antwoord.

Dat lukt dus niet (meer) want die vraag heb je natuurlijk niet gehoord want je bent alleen maar bezig met het moment, in het moment… Dit kan niet, dit heb ik al eens meegemaakt.

 Een déjà vu  dus! (betekent zo veel als heb ik al gezien)  ik zal wel niet de enige onnozele hals zijn die dit regelmatig heeft want anders zou er geen woord voor zijn bedacht toch??

Déjà été????

Hoe heet het eigenlijk dat je er helemaal van overtuigd bent dat je iemand/ iets/ of een plek op deze mooie aardbol kent maar dat dit toch niet zo blijkt te zijn.. Een déjà été?  ( betekent zo veel als ben ik al geweest) Haha zelf verzonnen.. Waarschijnlijk is dit gewoon onnozel, stom, hoogmoed of een ander mooi woord…Misschien ben ik ook wel de enige met deze vreemde eigenschap..

 

Ja, hoor heel mooi daar moet je echt naar toe!

En waar gaat deze blog nu over? Ik beweer al jaren eigenlijk dat de ‘Ile de Sainte Lucie’ prachtig is, in mijn gedachten ben ik er ook al vaak geweest en heb ik genoten van al dat moois..

Vanmiddag gingen we weer even 'terug' en wat bleek …. Ik ben er nog nooit geweest … een typisch gevalletje van déjà été.

Maar het was wel prachtig en ik zal het al onze gasten van harte aanbevelen dit jaar, een giga mooie wandeling met prachtige vergezichten:

 

Île Sainte- Lucie

 

Dit prachtige eiland van 250 hectare ligt ten zuiden van de zoutwatermeren van Bages en Sigean.

Volg Port La Nouvelle, als je de grote brug over bent (die kun je niet missen) kom je op de grote rotonde waar met grote letters Port la Nouvelle op staat. Neem deze ¾ en volg de bordjes Sainte Lucie. Aangekomen bij het Canal du Midi kun je parkeren en langs het Canal du Midi naar het eiland lopen. Je kunt ook langs het Canal du Midi nog even de weg volgen en vlak voor het eiland parkeren. (in het seizoen rijdt er schijnbaar zelfs een treintje)  

Het eiland is een natuurreservaat (op de weg blijven, geen planten plukken, geen vuur, geen motorvoertuigen) met een enorme verscheidenheid aan typisch mediterrane flora en fauna. Je kunt een ‘lus’ (een acht eigenlijk) lopen van zo’n 7 (of 3)  kilometer, een erg gemakkelijke wandeling dus zelfs op de flipflops lukt dit nog) Als je ervan houdt om het mooiste het laatste te zien dan zou ik bij de start van de wandeling altijd links aanhouden zodat je rechts kunt teruglopen.

Prachtige vergezichten zijn beloofd!

 

 

 

 

 

Déjà vu

 

Lien, de bakkerstrien

 

Deze blog gaat niet alleen over Lien maar gaat vooral over een heerlijk frans dessert ‘de moelleux au chocolat’. Een receptenblogje dus …

De moelleux is eigenlijk een soort chocoladegebakje , liefst lauw warm geserveerd, waarvan de vulling niet hard is.(moelleux dus). Als je het cakeje aansnijdt loopt de vulling er eruit, een echte guilty pleasure..

Damn, alweer mislukt!

Ik heb een haat liefde verhouding met de desserts die ik niet onder de knie krijg. Zo heb ik er eigenlijk al jaren over gedaan om een perfecte macaron te maken (je weet wel dat mooie roze, groene, blauwe amandelkoekje..) De macaron storte keer op keer in …of hij was wel mooi van buiten maar een beetje leeg van binnen.. grr.

De uiteindelijke tip, waarmee ik de macaron (bijna) perfect krijg is om het beslag heel rustig om te roeren en de koekjes minimaal een half te laten rusten voordat ze de oven ingaan.

Maar.. als iemand voor mij , de ultieme tip weet voor de helemaal perfecte macaron.. Let me know!

 

Maar wat heeft Lien dan met deze blog te maken vraag je af?

Allereerst Lien is absoluut geen bakkerstrien, integendeel, maar goed… het bekte zo lekker (sorry Lien) Lien is wél de dochter van een Belgische banketbakker..

Lien heeft in de zomer van 2012 bij ons gewerkt, samen met Margo.. Een superleuk Belgisch studentenkoppel. Ze hielpen ons met allerlei dagelijkse werkjes, de mis en place voor het diner, de dagelijkse schoonmaak van de kamers het serveren van de table d’hôte. Altijd met een big smile en een goeie dot humor, zoals je ziet op de foto van Margo en Lien aan de schoonmaak.

Margo Links en Lien rechts

Net als met de macaron was ik al een hele tijd aan  het worstelen met dé perfecte moelleux au chocolat. Het cakeje werd te hard zodat het net een brownie leek of het was nog zo zacht dat het hele cakeje in elkaar zakte. Toen kreeg ik van Lien, de bakkersdochter, dé ultieme tip!

En dit is ‘m dan:

Maak van wat chocolade en een ietsie water een chocolade ijsklontje. Stop dit ijsklontje vlak voordat de moelleux de oven ingaat, in het midden van het deeg. Door het temperatuurverschil blijft het hart van het cakeje lopend.. Voilà, it’s simple! Bij mij is ‘ie daarna nooit meer mislukt!

Encore un très grand merci Lien!

 

Receptje voor 4 personen

Deeg moelleux au chocolat:                                    

125 gr boter

125 chocolade

2 eieren

2 eierdooiers

59 gr suiker

50 gr bloem

 

Smelt de cholade met de boter. Klop de eierdooiers met de eieren ne de suiker luchtig. Spatel dan rustig het chocolademengsel  en de gezeefde bloem eronder. Laat het beslag een minimaal een uurtje rusten op een koele plaats.

 

Het ijsklontje:

100 gr chocolade

50 ml water

 

Smelt de chocolade met water totdat hij net zo vloeibaar is als een chocoladesaus. Vul een ijsblokjes vorm en zet in de diepvriezer.

 

Vul een vormpje (ingevet wel zo gemakkelijk) met het deeg en duw in  hert midden het ijsblokje..

 

Ik doe de moelleux zo’n 9 minuten in de oven , 180 graden maar dat is even uitproberen.. want iedere oven is weer anders..

 

Bon appetit!

 

 

 

 

 

All I want for cristmas is......

 

Daar is ‘ie dan ‘onze attestation de déplacement’, het uitgaanspapiertje dat we moesten invullen voordat we onze voordeur uitstapten.

Moesten… ja … want sinds gisteren hebben we een beetje vrijheid terug gekregen en mogen we weer vrij bewegen buitenshuis zonder het formulier in te vullen! Gewoon in je auto stappen en naar de zee rijden, gewoon even frans lunchen bij vrienden, gewoon (maar toch een beetje anders) familie bezoeken met de kerst!..La vie est belle!

Het wordt niet aangeraden, het beperken van bewegingen wordt afgeraden, maar hé het mag weer.

Ik heb een screenshot gemaakt van deze attestation, just to remember, om zo over drie, vier vijf nog eens door je foto’s te dwalen en dan dat ene fotootje tegen te komen en erop terug te blikken met een ‘phh weet je nog’.

Wat is dat dan?

De attestation, ik kan het eigenlijk een beetje moeilijk uit leggen waarom ik dit zo vervelend vind, het  is  wat mij betreft vooral een gevoel van big brother is watching you en dat diezelfde grote broer je ook nog eens verteld wat je wel en niet mag…Tijdens de eerste lock down in maart mochten we nergens naartoe behalve natuurlijk voor ‘heel noodzakelijke dingen.’ Op het papiertje, later in digitale versie, moest je aanstrepen wat je ging doen er was een heus keuzemenu met het volgende waar je uit kon kiezen, hierbij de versimpelde versie:

·        Inkopen

•    Naar de apotheek

·        Mantelzorg

·        Werk

·        Sportieve activiteit 1 km om je huis max 1 uur…

Altijd moest de begintijd worden ingevuld zodat bij een eventuele controle dé waarheidscheck gedaan kon worden.

 

De hele maand november hetzelfde verhaal.. Alle niet essentiële winkels dicht en we mochten weer maar 1 km om het huis bewegen.

Na 1 december zijn de winkels weer opengegaan en mochten we ook weer iets verder om ons huis (20 km) voor iets langere tijd 3 uur. Dat was al weer geweldig!

Maar nu vanaf gisteren, 15 december, mogen we weer rijden zonder een ingevulde verklaring.

En daar ben ik echt blij mee, want die hele attestation, het afleggen van verantwoording over datgene wat je gaat doen,  vind ik eigenlijk echt wel een dingetje..

 Ik hoop dus echt dat we deze verklaring nooit meer hoeven te gebruiken en dat de gemaakte screenshot langzaam verder wegzakt in mijn fotohistorie…

Kerstwens

 

Want…. Dat zou betekenen dat we het ergste hebben gehad. Al die ellende voor de zieke mensen en hun familie, de dappere mensen die de zorg verlenen, de jonge studenten die net aan hun studie zijn begonnen, onze vaders en moeders, opa’s en oma’s, vrienden die het moeten doen met een karige elleboogstoot ( nee dat doe ik niet dat vind ik zoooo stom die elleboogstoot), de jonge ouders die oppas en werknemer op hetzelfde moment zijn en alle ondernemers, kunstenaars, muzikanten die het zwaar hebben. Als dat K(orona) papiertje niet meer terug komt betekent dat gewoon dat we met zijn allen de goede kant opgaan, en wie wil dat nou niet!

 

Dus.. ik denk, nee ik weet het zeker dat dit mijn  kerstwens is  voor dit jaar … No More attestation de deplacement!!! Plus d’attestation de deplacement!!

Wensen jullie mee??

 

 

 

 

Long time Ago!

Al zo lang geleden!!!

Poeh, poeh..... (februari 2010) 

Potverdorie, getverdemme, merde...Al vloekend zie ik dat Roxy luizen heeft. Veel trekken ze zich niet aan van mijn frans-nederlandse getier. Op school werden we al getipt: 'Des poux (lees poeh) sont signalées. Betekent zoveel als er zijn luizen geconstateerd. Als ik 's avonds met mijn moeder bel en het luizenverhaal vertel vraagt ze me bezorgd of "ze wat van dat spul moet kopen, want dat hebben ze hier". Stiekem moet ik lachen want heel vaak wordt er gedacht dat Frankrijk- Nederland een wereld van verschil is. Maar het verschil zit hem niet in dit soort zaken want ook hier hebben we luizen en dus een apotheek met een keur aan verschillende luizenshampoos.

Het verschil zit hem vaak in de aard van het beestje (nee niet dat beestje), het verschil tussen dé Nederlander en dé Fransman. Ik merk toch vaak dat daar waar de Nederlander sneller een kort lontje heeft, de Fransman beleefder is én blijft. Een tijdje geleden stond ik op de ladder te klussen en luisterde ik naar radio 'Narbonne'. Daar hoorde ik een baby, die in bad aan het spelen was, kirren en met papa 'praten. Plots gaat de telefoon, gevolgd door een doodse stilte. Daarna lacht de baby weer en feliciteert de voice- over de vader; "Bravo, u heeft uw kleine kind niet alleen gelaten voor het beantwoorden van een rinkelende telefoon."

De Nederlandse versie was zoals ik me herinner veel schokkender. De moeder verlaat de badkamer wel en de doodse stilte die volgt is écht!

De keuzes die gemaakt worden, door in dit geval de medewerkers van de Sire campagnes, worden mijns inziens ingegeven door de verschillende culturen. 

De Nederlander is directer, ook wat minder beleefd en daarmee soms voor mijn gevoel wat kort door de bocht. (wat ik ook wel weer ontzettend waardeer in 'die Nederlander')

De fransman is veel minder direct, daarmee wat beleefder maar ook natuurlijk voor mijn gevoel wat afstandelijker en saaier.

Hopelijk pikken Coco en Roxy van beide culturen het beste mee en worden ze echte wereldburgers.

En natuurlijk ben ik dus met de luizenbehandeling verkeerd begonnen, al vloekend en echt op "hollandse wijze'. Dat hadden ze natuurlijk niet begrepen die Franse luizen.

Welnu: 

Beste luizen, 

Het was me een waar genoegen dat jullie onze dochter hebben bezocht. We zijn de eerste paar jaar echter druk bezig en kunnen niet voldoende tijd vrijmaken om u nogmaals zo'n aangenaam verblijf aan te bieden. Wel kunnen wij u, mocht u hierin geïnteresseerd zijn, enkele andere adressen aanbevelen.

Mes sincères salutations,  (poeh, poux, dat is eruit)

Micky

Hoe het allemaal begon...

7 weken ‘opgesloten’in ons huis. Makkie hoor ik jullie al zeggen met zo’n huis, tuin en zwembad. Ok, ok 't is waar er zijn ergere plekken om in lockdown te zitten. En toch.. ken je dat… het gevoel dat je niet mag…Horreur zouden de Fransen zeggen. opstandig word ik ervan.

Afgelopen maandag was het eindelijk zover, de 1^e stap naar ‘corona- liberation day’.  

We mochten weer iets verder dan 1 km rond het huis, de vogelvlucht omtrek is opgerekt tot 100 km 

yes!

We zijn die dag meteen even op de motor gestapt voor een mooi ritje, geweldig even weg met zijn tweetjes. Du pain, du vin et du vin inde motortas, want de restaurants zijn nog gesloten

Al rijdend kwamen we heel toevallig langs hét pand dat ons heeft doen besluiten om te emigreren. We hebben dit pand, dat nogal in de middle of nowhere lag (een van de hoofdredenen om van aankoop af te zien) nooit meer teruggevonden.. zoo leuk om dit nu per toeval weer ‘te vinden’.

Stiekem zijn we even gaan kijken en nam ik wat foto’s om jullie mee te laten genieten van dit toch wel prachtige ( mega) gebouw, een oud sanatorium. Een andere reden dat we het niet hebben gekocht was dat de gemeente als eis stelde dat het pand binnen een jaar volledig gerestaureerd moest worden. Dit wilden we niet, we wilden dit ‘petit à petit’ doen..

Het pand is nog steeds niet  verkocht.  Overal graffiti nu, het oude sanantoriumzwembad is volledig vernield.. Maar toch tussen alle rommel en vergane glorie,  zie ik in ieder geval nog steeds heel veel moois!

Dit pand was dus de trigger.. Op onze nieuwe site komt een nieuwe rubriek, de ‘over ons’ rubriek  te staan , met ons eigen emigreerverhaal en het verhaal van dit gebouw.. Hierbij alvast even een voorproefje op de site .. voor diegene die ons nog niet kent!

Over ons

Ook in Nederland hadden we het heerlijk

In 2007 zijn we vertrokken uit Nederland. Micky was manager in de kinderopvang en Roger had in Nederland een eigen bedrijf waar hij brocante en design meubels een tweede leven gaf. Onze  meisjes, Coco en Roxy waren toen 6 en 4 jaar oud.

Naast hard werken houden we vooral ook heel erg van lekker eten, verbouwen en inrichten van ons huis. Altijd op zoek naar dat ene detail, dat ene stoeltje, de perfecte kleur dat wat een ruimte mooi maakt. Micky  houdt van koken, Roger houdt van klussen, allebei houden we van mensen.

Tel daarbij op dat we altijd in zijn voor nieuwe avonturen, dat we het graag mensen naar de zin maken  en dat we enorm genieten van reizen, andere culturen en het zonnetje. Eigenlijk… logisch toch.. dat we geëmigreerd zijn. 

Een coole foto

Maar …het was eigenlijk nooit onze intentie om te verhuizen, het was meer iets dat toevallig op ons pad kwam.  We zagen een prachtige foto van een pand in Zuid–Frankrijk. De week daarna zijn we meteen gaan kijken. Helaas was het prachtige pand in het echt niet zo ideaal. We waren echt teleurgesteld en kwamen er daardoor achter dat we door wilden gaan met ons plannetje, de droom kon niet meer terug in de doos.

We wisten ook wat we zelf leuk vonden op vakantie;  gezellige mensen om ons heen maar geen massatoerisme. Een mooie plek met eigenheid en karakter. Een heerlijk luxe kamer of appartement met  een mooie badkamer en een fijne douche, lekker eten, goede wijn en vriendjes voor de kids. Verwend worden, luxe, heel graag, maar hoeft ook weer niet té.. In ieder geval genoeg ruimte om samen met anderen te zijn of om apart even rustig te lezen of dagdromen. Dit wilden we ook voor onze gasten!

Daarnaast zochten we zon, veel zon, mediterrane zon, geen grijze luchten meer! En we zochten een huis midden in een dorp en niet afgelegen want dat vonden we niet oké voor onze meiden. Voor onszelf wilden we toch de stad met al zijn fijne voordelen niet helemaal loslaten, die moest dus dichtbij liggen.

Toen we dat allemaal wisten werd daarna iedere vrije minuut gestopt in de zoektocht naar ‘het perfecte pand’ in de perfecte omgeving. Een groot statig pand dat we naar onze eigen zin konden opknappen, in een dorpje, met een groot buiten en dichtbij de zee. De perfect spot voor ons én voor onze gasten. Na 1,5 jaar zoeken vonden we ons domaine.

Binnen de muren van het huis meer dan 1000 m2, buiten de muren een ruime hectare, lekker groot voor alles wat we wilden.  Genoeg ruimte om zelf heerlijk te wonen en om de gastenkamers en appartementen te bouwen. Een eclectische inrichting, een mix van oud en nieuw, design en brocante, bijna altijd uitbundig en soms een beetje gek.  Zonder het comfort voor de gasten uit het oog te verliezen hebben we Domaine des Agnelles beetje bij beetje vorm gegeven. In 2018 hebben we zelfs ons laatste ‘pareltje’ opgeleverd. De aangrenzende wijncave, heet nu Loft – Powered by Lieu- .  We hebben de cave verbouwd tot XL vakantiehuis voor 12p. Het is een privé vakantiehuis dus de gasten van de Loft komen niet op het domaine.

Wonen op onze vakantieplek

Afgelopen zomer tijdens het kindermenu zag je bij een kindje van een van onze gasten het kwartje vallen en zei ze met een heel verbaasde uitdrukking op haar gezicht tegen ons:  ”Maar jullie wónen gewoon op vakantie!”

En zo is het! We hebben het heerlijk hier. In 1997 vertrokken met toen kleine meisjes van 4 en 6 jaar. Nu zijn de meisjes meiden geworden en zijn ze al bijna uitgevlogen!

Maar wij, wij blijven nog even en genieten van het mooie weer, de prachtige omgeving en niet te vergeten ons heerlijke werk met al die fijne gasten!

We hopen jullie bij ons te mogen ontvangen, bienvenue!

    

Throwback thursday , de opknapbeurt van de voor- en achtergevel-

Daar zijn we weer...Throwback thursday, de voor en na foto's van iedere keer een ander stukje van ons huis, de tuin.. iedere keer een andere binnenkijker :-)!

Vandaag laat ik  jullie wat fotootjes zien van de voor- en achtergevel van ons domaine.

De bovenste foto is het eindresultaat van het opknappen van de achtergevel.... We werden destijds verliefd op de oude charme en authentieke details van het huis, de grote tuin en de ligging; heerlijk zuidelijk dichtbij zee! Wat we iets minder vonden was het huis aan de buitenkant... zoooo grauw en saai.. Daar hebben we dus snel een kleurtje tegenaan gegooid.. Alle luiken (36 st!!) zijn stuk voor stuk gerestaureerd en geverfd, maanden werk dag in, dag uit! De luiken werden hemelsblauw en de kaders hebben we mooi taupe geverfd. With a little help from our friends💗

De voorkant van het huis was een jaartje later aan de beurt.. Ook een beetje saai vonden wij de bruine luiken ( 34 stuks :-) en grijze kaders... Het werden paarse kaders, met olijfgroene luiken afgetopt met een zuurstokroze voordeur..De kleuren van ons logo Ik word altijd zo blij van roze!!