Gesneden koek

Een paar keer per jaar krijg ik de vraag: “wanneer maak je je eigen kookboek? “ of de opmerking: “dat zou leuk zijn een kookboek met al je lekkerste table d’hôte gerechten’.

Ik murmel dan altijd maar een beetje: “ja, ja leuk idee” of “ja, dat moet ik misschien maar eens doen”.

Maar eigenlijk wil ik antwoorden: “Nee hoor, dat ga ik écht niet doen!”

Waarom eigenlijk niet vraag je je misschien af?

• ·         Ik vind koken leuker dan kookboeken maken
• ·         La flemme; betekent volgens Roxy zo veel als beeuhh geen zin in..
• ·         Omdat er al zo veel kookboeken zijn (en ik kan het weten mijn hele keukenkast staat er vol van)
• ·         Gewoon; omdat anderen hier waarschijnlijk veel beter in zijn dan ik
• ·         Omdat ik geen zin heb om ‘alle secrets ’ prijs te geven
• ·         Omdat ik er een geen tijd voor heb (dit is natuurlijk altijd een kwestie van prioritering dat weet ik ook wel)

Maar zoals nu, op deze manier vind ik het wél leuk, af en toe een receptje in mijn blog, een receptje met een verhaal..

Wie al vaker bij ons op vakantie is geweest weet denk ik waarmee ik zal beginnen. Ik wissel heel vaak met menu’s, probeer ieder jaar weer nieuwe dingen uit zodat ik in het voorjaar kan beginnen met een aantal nieuwe voor- , hoofd- en nagerechten.

Er zijn van die gerechten die ik 13  jaar (! Jaaa zo lang zijn we al hier!!) geleden maakte en die ik nu echt niet meer zou willen neerzetten; niet omdat ze niet lekker waren maar omdat ook de manier van koken en eten presenteren veranderen en met de tijd mee gaan.

Er zijn van die gerechten die ik 13 jaar geleden maakte, die ik eigenlijk een paar jaar ‘vergeten’ was en die nu weer in volle glorie op de tafel  staan.

Er zijn ook van die gerechten die ik al 13 jaar geleden maakte en die nog nooit van de kaart zijn geweest. Eh hier jok ik, want volgens mij is er  maar 1 gerecht dat al die jaren heeft overleefd en daarom ook deze keuze…

De merenguetaart/ pavlovataart, schuimtaart, ‘noem het zoals je wilt taart’

Het is geen recept van mij,  dat weet ik ook wel,   maar het is wel een recept dat hoort bij mij!  

Waarom eigenlijk?

• ·         Het is zo gemakkelijk, mislukt nooit (bij mij ieder geval niet maar daar verschillen de meningen over), gesneden koek
• ·         Kleine moeite, groot plezier
• ·         De taart is zoooo mooi, het is dan ook het enige gerecht waar ik al vaak een applaus J voor heb gekregen ( sta je te zwoegen op een ingewikkeld hoofdgerecht, loopt he nagerecht met de credits weg)
• ·         Met twee vingers in de neus kan ik het ondertussen maken, da’s soms wel zo gemakkelijk, hoef je niet meer na te denken
• ·         Onze zaterdagen zijn zo druk dat ik dit nagerecht in de zomer bijna iedere zaterdag op tafel zet want dit kan ik mooi op vrijdag voorbereiden ( R check done)
• ·         Sentiment voor mij en mijn gasten, het is vaak een verzoeknummer (jaja  eten is emotie)
• ·         Nog meer sentiment, mijn kinderen wilden deze taart altijd op hun kinderfeestjes

Dus als je een mooi dessert wilt, niet van ingewikkelde receptuur houdt, misschien niet echt een keukenprins(es) bent en je op de dag zelf liever met de gasten bezig houdt dan met koken.  Ik zou niet aarzelen…

Mijn merenguetaart

Ingrediënten voor een taart voor 6 – 8 p.

·         * 6 eieren

·         * 300 gr. suiker

·         * Vanille- ijs ( super lekker als het zelf gemaakt is natuurlijk anders gewoon…)

·         * Slagroom (superlekker als deze zelf geklopt is natuurlijk anders gewoon…)

·         * Mooi fruit om te decoreren; aardbei altijd goed of vijgen ook mooi, abrikoos, druiven…. Ga    niet te klein want dat zakt weg in de slagroom, maak grootste gebaren J

·         * Poedersuiker

·        *  Muntblaadjes of blad van de Oostindische kers voor de groene touch

·         * Eetbare bloemen; als je deze hebt dan is dit natuurlijk wel de kers (bloem) op de taart       (denk aan viooltje, goudsbloem, Oostindische kers, komkommerkruid, begonia)

En dan

• ·         Verwarm de oven voor op 110 gr.  (hete lucht)
• ·         Splits de eieren (van het eigeel kun je heel goed moulleux au chocolat maken, iets voor een volgende keer misschien, hier heb ik de ultieme ‘kan niet mislukken tip’)
• ·         Klop het eiwit samen  met de suiker in zo’n 7/ 8 minuten stijf (zorg dat de kom goed schoon/ vetvrij is en zorg dat er geen spatje eigeel in het eiwit terecht komt)
• ·         Het eiwit is stijf als je de kom op de kop kunt houden en het er niet uitvalt
• ·         Maak twee ronde schijven op een bakplaat/ rooster met bakpapier eronder van zo’n 25 cm doorsnee, 2/3 cm dik
• ·         Zet de bakplaten 2 uur in de oven
• ·         Voila, klaar… de merengue is, als het goed is,  nog lekker chewy vanbinnen en niet heel droog
• ·         Maak op het laatste moment het dessert af; vul de merengueschijf met vanille-ijs, leg daarbovenop de tweede schijf. Werk af met slagroom, fruit, blaadjes, bloempjes etc..

·         Wat poedersuiker en serveren maar!

·         PS … een  leuke kindervariant (niet zo gezond maar dat was het toch al niet) is als je in plaats van het fruit de taart afwerkt met spekjes en/ of smarties.. succes gegarandeerd!

You see, it’s simple…Bon app!

Not for pussy's

Het zal nu zo’n 23 jaar geleden zijn dat ik een half jaar op sabbatical ging, gewoon om te reizen, om op avontuur te gaan. Samen met mijn lieve vriendin Alexandra hebben we Afrika,  Australie , Fiji eilanden, Verenigde staten en Mexico bezocht. Met een rugzak , volgepropt met 5 onderbroeken, 2 handdoeken, 2 paar sokken, broek, wandelschoenen, een leuk rokje (jaaa dat ook natuurlijk), de Lonely Planet, slippers, een pinpas (want de rest kun je kopen),  ons paspoort, heel  veel goede zin en geen mobiele telefoon (want die hadden we nog niet) stapten we in het vliegtuig.  Best stoer zo samen op reis vonden wij, chicks on a mission!

- picture this, mijn ultieme droom- 

Mijn grens gevonden

Meestal stoer,  maar hé  ook wij zijn maar gewone vrouwen! Sanne was toen bang om te vliegen, gelukkig zat ik naast haar om moed in te spreken als het vliegtuig wel erg hard rammelde of als de stewardessen een beetje zorgelijk keken, een echte graadmeter volgens Sanne. (die stewardessen houd ik nog steeds nauwlettend in de gaten)  Ik niet,  ik had  geen last van hoogtes, was niet zo bang en wilde eigenlijk alles wel proberen.

Een maandje later kwamen we aan bij de Victoria Falls in Livingstone in op de grens van Zambia en Zimbabwe. Een waterval van bijna 2 kilometer breed en 100 meter hoog , picture that, zooo mooi!  Ik las overigens laatst dat de watervallen dreigen op te drogen door de klimaatverandering, hoe erg! 

Op de camping, voor de tent  gezeten tussen de kleine en heel brutale aapjes hoorden we ’s avonds van andere backpackers dat hier de hoogste bungeejump van Afrika was. Ok dan, dat stond op de to do lijst voor morgen!

’s Morgens met de jogging aan en het t shirt strak in broek, want je hangt wel op je kop natuurlijk, stond ik in de rij om te jumpen. 

En .. je raadt het al , juist ja koudwatervrees; ik voelde met toch niet zo in mijn element die dag en besloot de dag daarna terug te komen… en erna terug te komen.. en de dag erna … en…

WTF!! Ik durfde écht niet! Klam zweet, benauwdheidsverschijnselen…

In het vliegtuig, OMG

Waar ik toen, vóór mijn verhaal van de Vic falls, nergens last van had, ben ik nu (tot groot plezier van Coco en Roxy die dit wel hilarisch vinden) als de dood voor alles wat met vliegtuigen te maken heeft, hoge bruggen en autoritjes/ wandeltochten langs steile afgronden.

Maar het kan nog erger; ik ben er niet trots op maar ik startte het parcours in het  klimpark in Carcassonne en moest ik al huilend afhaken bij de tweede boom, ik was nog niet op het niveau van de kleuter die voor mij klom!  Ik ben toen maar een rondje gaan hardlopen daar ben ik wel goed in!

Tot zover deze stoere chick van vroeger..

Passarelle de Mazamet, for pussy’s or not?

Tot mijn oog viel op Passerelle de Mazamet. Een prachtige nieuwe loopbrug bij Mazamet niet heel ver bij ons vandaan.  Maar… alleen de aanblik van die hoogte op de foto’s  was al erg spannend.

Afgelopen zondag hebben we de sprong gewaagd en stapten we op de motor, met de picknick in de motortas; hup op weg naar Mazamet.

did it!

Een geweldig mooie route erna toe, heuvels, kleine bergen (niet van die enge), mooie watervallen. Ik ben altijd enorm verrast door het prachtige achterland!

Net voordat je Mazamet inrijdt kun je parkeren onder aan de berg.  Een kwartiertje de berg op, met een stijging van 19 % !! (not for pussy’s) . In de zomer duurt de wandeling denk ik wel iets langer.

Een maal boven is er een spectaculair uitzicht over de brug en over Mazamet.

Tja.. en dan .. Eigenlijk was het simpel. Ik ben er gewoon opgelopen, gedachten op nul en flink doorstappen.  Een vreemde gewaarwording want je loopt eigenlijk in het niets met zo’n 70 meter onder je… niets. De brug slingert, deint wel een beetje maar daar moet je dan maar niet te veel over nadenken.  Maar het ging prima!

 Dus… de moraal van het verhaal, als ík het durf, durft misschien iedereen het wel!! En als je het niet durft dan heb je een prachtige tour gemaakt en toch de brug van dichtbij gezien!

Passerelle de Mazamet:

La passerelle de Mazamet  is uniek in Occitanië en is een 140 meter lang luchtpad dat de Arnette kloof kruist op 70 meter hoogte. Eenmaal boven aan de brug aangekomen steek je voetgangersbrug over om de klim naar Hautpoul te maken

uitzicht vanuit hautpoul

De geschiedenis van Mazamet begint niet op de locatie van het Mazamet , maar op de locatie van Hautpoul. Deze plaats werd in het jaar 413 door de Visigoten gesticht en groeide al snel uit tot een van de belangrijkste plaatsen in de omgeving. Hautpoul was een versterkt dorp, dat zwaar te lijden had onder de gevolgen van de kruistocht tegen de katharen. Later raakte het plaatsje ook zwaar beschadigd tijdens de Godsdienstoorlogen. 

. De straten van Hautpoul ademen ook nu nog  de sfeer van de Katharen.

         

•       Voetgangersbrug te voet gratis toegankelijk, het hele jaar door
• ·         Gratis parkeren
• ·         Zorg voor wandelschoenen en een  flesje water

ik woon op vakantie

Vorig jaar was  Anna  met haar ouders bij ons op vakantie. Toen we het kindermenu naar de tafel brachten keek ze ons aan en zei vanuit het niets,  alsof het kwartje zojuist was 
gevallen: "maar jullie wonen gewoon op vakantie?!”

Het was een  vaststelling maar ook een beetje een vraag. Ze klonk een beetje jaloers maar ik vond het zoo schattig en zoo slim!

En inderdaad wij wonen op vakantie. Wij mógen wonen op dat mooie plekje waar heel veel mensen in de koude winter naar uitkijken! Op vakantie, naar Villedaigne, voor sommigen die al vaker geweest zijn,op vakantie naar Micky & Roger en naar Coco & Roxy.

Micky & Roger, Coco & Roxy

Roger is mijn man en Coco en Roxy zijn onze twee dochters. Ze  worden net als ieder kind ieder jaar een stukje volwassener en nemen  dan ook ieder jaar een stukje minder  deel aan het dagelijkse leven van ons domaine. Waar Coco en Roxy toen ze nog klein waren bij de poort de gasten stonden op te wachten, helpen ze nu (af en toe :-) bij het serveren van de maaltijden, zijn ze babysit op afroep maar zijn ze nog vaker gewoon even weg (naar het strand, bezig met een vakantiejob en door het jaar heen op lycee of zelfs nog verder weg voor Coco; in haar eigen appartementje in Toulouse).  Maar ik dwaal nu al af, hier zal ik zeker nog vaker op terug komen!

Maar even terug naar het begin..

Wij wonen op vakantie, heerlijk! Maar ook hier wordt gewoon geleefd, gewerkt, gebaald , genoten.  Wij wonen dan wel in Zuid Frankrijk (300 zondagen per jaar!) maar ook hier schijnt niet iedere dag de zon. ( vandaag wel, 3 februari en 22 graden!)

In mijn blog ‘ik woon op vakantie’(met dank aan Anna) neem ik jullie mee op reis, op reis in ons leven, in ons dagelijks werk (ja ook in de winter wordt er gewerkt) in onze streek, met  misschien een lekker recept af en toe, leuke nieuwe plekjes die we ontdekken, mooie fotootjes van oude/ bekende plekjes en de tofste restaurants (wisten jullie dat Table Saint Crescent in Narbonne sinds vorige week zijn tweede ster heeft gekregen?).

Maar bovenal, en dat is best een beetje eng,  deel ik mijn hersenspinsels met jullie door jullie een kijkje in ons leven, een kijkje  achter de schermen van het  Lindelaufleven in Villedaigne,  te geven.

Ik heb er zin in, jullie ook?